یلدا معیری، عکاس شناخته شده رسانهای که در آغاز اعتراضات سراسری از سوی نیروهای امنیتی بازداشت و پس از حدود سه ماه به قید وثیقه آزاد شد، در یادداشتی نسبت به وضعیت خود در روزهای پس از آزادی انتقاد کرد.
خانم معیری در صفحه شخصی خود نوشت: «جسمم از زندان قرچک ورامین آزاد شد، روحم را اما لحظه آخر در آغوش روژین و شهرزاد و مهتاب و نازیلا و مژگان و دیگران جا گذاشتم. شرمنده سرخی گونههای عسل ۱۸ ساله و سفیدی موهای حوری خانم ۶۸ ساله بودم وقتی آزاد شدم.»
این عکاس خبری در ادامه مینویسد: «در لحظه آزادی، من غمگینترین آدم کره زمین بودم. وقتی در زندان را پشت سرم بستند هنوز گردنم از اشکهای بچهها خیس بود، هنوز صدای سرودهایشان میآمد، هنوز لباسم بوی قرچک میداد، هنوز نفسم بوی سیگار آزادی میداد.»
در بخش دیگر این دلنوشته یلدا معیری آمده است: «این روزها نه شغلی دارم نه رسانهای که بتوانم دوباره عکسهایم را با شور و شوق به جهان نشان دهم. فکر نمیکنم جای من در زندان باشد. مثل هر انسان دیگری زندگی را دوست دارم و آزادی را.»
عضو انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی در پایان متن خود با اشاره به کسانی که در ایام بازداشت از وی حمایت کردند اینگونه نوشت: «خیلی از کسانی که منتظر حضورشان بودم، نبودند و خیلی از کسانی که تصور نمیکردم حتی من را به یاد داشته باشند، جانانه کنارم ایستادند.»
با گذشت بیش از سه ماه از آغاز اعتراضات سراسری در ایران پس از مرگ مشکوک مهسا امینی فشارها بر روزنامهنگاران بیش از پیش افزایش یافته و تاکنون بیش از ۵۵ نفر از روزنامهنگاران بازداشت و روانه زندان شدند.
فدراسیون بینالمللی روزنامهنگاران تاکنون در بیانیههای متعددی خواستار همه روزنامهنگاران دربند شده است
