توهین و اذیت مجازی یکی از اشکال تبعیض جنسیتی و خشونت علیه زنان است، و باید از آن جلوگیری کرد تا حق امنیتِ زنان در فضای مجازی تأمین شود. اجبار زنان به خروج از رسانه های مجازی، آنان را از حق فعالیت در عرصۀ عمومی محروم می کند. هنگامی که صدای روزنامه نگاران زن از فضای مجازی قطع شود، اطلاعات و دیدگاههای آنها در مورد هر رخداد و موضوع نیز مسکوت می ماند.

رفتارهای توهین آمیز اینترنتی، مانند بد رفتاری در دنیای واقعی، نا به هنجار است. این رفتار قابل پذیرش نیست. ما می توانیم کاری کنیم تا آن را متوقف کنیم. این مسئله یک مشکل اجتماعی است که از سلسله مراتب قدرت و نابرابری اجتماعی ناشی می شود. به عنوان یک مشکل اجتماعی، این مسئله باید با به صورت جمعی و با ابزارهای مختلف، از جمله تکنولوژیک، قانونی و اجتماعی، مرتفع شود.

زنان نباید مجبور به ترک فضای مجازی شوند، بلکه باید قادر به فعالیت در این فضا با امنیت و اطمینان خاطر باشند. زنان نیاز دارند صدایشان را در رسانه های مجازی تقویت کنند و ابزارهای لازم برای شنیده شدن صدایشان باید فراهم شود.

اگر شما در معرض آزار و اذیت در فضای اینترنتی قرار بگیرید، چه کاری می توانید انجام دهید؟

نادیده گرفتن: «هرزه نگارها را تقویت نکنید»، نادیده گرفتن و رد کردن هرزه نگارها اولین گام است. با این حال، اغلب، آنها تسلیم نمی شوند.
مسدود کردن: فعالیت های اینترنتی آزاردهنده را بی صدا یا مسدود کنید، و یا آنها را از لیست دوستانتان حذف کنید.
گزارش : اعتراضی در مورد مطالب هرز و آزاردهنده برای مدیران رسانه های اجتماعی ثبت کنید.
نام بردن و افشا: مطالب توهین آمیز را از طریق بازنشر، و نوشتن یک مطلب در توضیح موضوع توهین و اذیت، افشا کنید. توجه و پشتیبانی سایر کاربران را جلب کنید و هر موردی از سوء رفتار را افشا کنید تا سواستفاده کننده ناچار به عقب نشینی یا حذف مطالب/توئیت های توهین آمیز شود.
جمع آوری شواهد: قبل از آنکه مطلب توسط فرد مرتکب حذف شود، موارد سوء رفتار را با ذخیره سازی تصاویر (اسکرین شات) و صفحات وب ثبت کنید.
فریاد بزنید: از همکاران و عموم مردم درخواستِ پشتیبانی اینترنتی کنید و در مقابل آزاردهندگان بایستید. افشاگری برای جلوگیری از ادامۀ فعالیت فرد سوءاستفاده کننده مهم است.
راههای قانونی: زمانی که تهدید به تعرض جسمی اتفاق بیفتد، به ویژه هنگامی که مهاجمان به تعقیب و انتشار مطالب و تصاویر خصوصی و یا اعمال مجرمانه دیگر متوسل می شوند، آن را به پلیس گزارش کنید، حتی اگر این رویه برای شما زحمت داشته باشد. از نرم افزارهایی مانند Sexism و Everyday Trollbusters استفاده کنید (کنترل آفات مجازی!).
ابزارهای ایمنی: رسانه های اجتماعی مجازی در حال واکنش به آزارهای اینترنتی هستند. توئیتر شورای ایمنی را راه اندازی کرده که ابتکار عملی در همکاری با دانشگاهیان، سازمان های غیردولتی، و گروه های زنان است. این رسانه  دسترسی به یک سری از ابزارهای جدید ایمنی را ممکن کرده است، از جمله گزینۀ «گزارش سوء رفتار» برای هر توئیت، یا حالت «بی صدا» که کمک می کند تا اشکال، کلمات، عبارات و مکالمات یا هرگونه هرزه نگاری و آزار را فیلتر کرد.

فیس بوک با گروه های زنان همکاری می کند و بخش ایمنی را در وب سایت خود راه اندازی کرده است که به آموزش زنان و گروه های حساس دیگر کمک می کند تا با اشکال مختلف مقابله با آزار اینترنتی آشنا شوند. دیگر رسانه های اجتماعی از جمله  Instagram، Snapchat و غیره هم اقدام به راه اندازی روش های ایمنی برای مقابله با این تهدیدات کرده اند. میزان تأثیر این اقدامات هنوز باید محک بخورد.

اقدامات جمعی

تلفن پشتیبانی: مثلا، در پاکستان، بنیاد خیریه حقوق مجازی خط تلفن آزار سایبری را در روز اول دسامبر ۲٠١۶ راه اندازی کرد. هر کسی که با سوء رفتار اینترنتی مواجه شود می تواند با شماره 0800-39393  به صورت «رایگان، امن و محرمانه» تماس بگیرد. هدف این سرویس ارائۀ مشاوره حقوقی، حمایت از امنیت مجازی، مشاورۀ روانشناختی و نظامِ ارجاع برای قربانیان است.

سازمان های رسانه ای، اتحادیه ها و همکاران باید حمایت خود را در این حوزه افزایش دهند. اغلب، روزنامه نگاران زن ممکن است از این موضوع نگران باشند که در صورت گزارشِ سوءِ استفاده ها، ماموریتی به آنها واگذار نشود. اینکه آیا یک روزنامه نگارِ قربانی همکاران و مدیرانِ حمایت کننده دارد یا خیر، یک عامل بسیار مهم است. بدون حمایت آنها، او به احتمال بیشتر اذیت خواهد شد. با حمایت آنها، او بیشتر قادر است به ابراز نظرات خود و طرح مسائلی که جهان نیاز به شنیدنش دارد، ادامه دهد.

هر تصمیمی دارید، عقب نکشید یا به اجبار آفلاین نشوید!