خشونت علیه زنان چیست؟
– تجاوز در حین رابطۀ تآهل، در روابط دوستیابی و یا توسط غریبه ها
– تجاوز نظام مند در حین درگیری های مسلحانه (از جمله ربایش دختران جوان برای آبستن سازی)
– اعمال جنسی ناخواسته و یا آزار و اذیت، از جمله درخواست روابط جنسی در ازای خدمات
– ازدواج اجباری یا همبستری، از جمله ازدواج کودکان
– انکار حق استفاده از روش های جلوگیری از بارداری یا اقدامات محافظتی در برابر بیماری های منتقله از راه جنسی
– خشونت علیه جنسیت (یا کرامت جسمی) زنان، از جمله ختنه اندام تناسلی زنان، معاینات اجباری بکارت و سقط جنین اجباری
– تن فروشی اجباری و قاچاق انسان به منظور استثمار جنسی
این خشونت کجا اتفاق می افتد؟
– در اروپا، خشونت خانگی عامل اصلی مرگ و معلولیت زنان ١۶-۴۴ ساله است.
– در ایالات متحده، هر ۶ دقیقه یک زن مورد تجاوز قرار می گیرد؛ یک زن در هر ١۵ ثانیه ضرب و شتم می شود.
– تجاوز به زنان در درگیری های مسلحانه، مانند کلمبیا و دارفور، گسترش یافته است.
– قاچاق زنان به یک پدیدۀ جهانی تبدیل شده است که در آن قربانیان مورد سوء استفاده جنسی، کار اجباری و آزار واقع می شوند. قتل زنان در گواتمالا، روسیه، هندوستان و دیگر کشورها بندرت مورد بررسی و مجازات قرار می گیرد.
رسانه چه کار می توانند بکنند؟
علاوه بر بررسی این موضوع به طور عمیق و با حساسیت بیشتر، رسانه ها باید فرهنگی را مورد توجه قرار دهند که تمام اشکال آزار، اذیت، یا هرگونه تبعیض بر اساس جنسیت را از بین ببرد. رسانه ها باید اطمینان یابند که هرجا خشونت علیه زنان وجود دارد به طور عادلانه و دقیق و مناسب گزارش شود.
خشونت علیه زنان و دختران در اخبار مورد غفلت واقع شده یا بد گزارش شده است. اغلب رسانه ها در گزارش خشونت جنسی سیستماتیک در درگیری های مسلحانه، از سوی دوطرف، فروگذار می کنند یا آن را برجسته نمی کنند. علاوه بر این، طرح جهانی نظارت بر رسانه ها در سال ۲٠٠۵ نشان می دهد که خشونت های خانگی و جنسی کمترین موارد گزارش شده در میوضوعاتی است که زنان را به عنوان قربانی به تصویر کشیده شده اند.
رسانه ها باید تلاش بیشتری انجام دهند تا اطمینان یابند که عموم مردم یک فهم واقع بینانه، جامع و دقیق از رواج وحشتناک خشونت علیه زنان در مقیاس بین المللی دارند.
اگرچه، گزارش دربارۀ چنین موضوع حساسی نمیتواند بهبود یابد. این موضوع نیاز به تخصص، انسانیت و احترام دارد. کوتاهی در بکارگیری بالاترین استانداردها درباره کسانی که تحت خشونت قرار گرفته اند، مانند ضعف در مصاحبه، می تواند موجب آسیب شدید باشد و حتی ممکن است به رنج ها بیافزاید و تاثیر طولانی مدت این مصیبت ها را برای بازماندگان بدتر کند.
دستورالعمل فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران (IFJ) دربارۀ گزارش خشونت علیه زنان
١. شناسایی دقیق خشونت علیه زنان در تطبیق با تعریف پذیرفته شدۀ بین المللی در اعلامیه ١۹۹٣ سازمان ملل متحد در مورد رفع خشونت علیه زنان.
۲. از زبان دقیق و بدون قضاوت استفاده کنید. به عنوان مثال، تجاوز یا تعرض جنسی به هیچوجه با فعالیت جنسی معمولی ارتباطی ندارد؛ و قاچاق زنان نباید با تن فروشی اشتباه گرفته شود. روزنامه نگاران خوب تعادل بین محتوای گزارش و مقدار جزئیات گرافیکی را در تصمیم گیری لحاظ می کنند. جزئیات گرافیکی بیش از حد ممکن است حساس و نامفید باشد؛ و کمتر از حد می تواند مورد قربانی را تضعیف کند. در تمام زمان ها، زبان گزارش باید از پیشنهاداتی که ممکن است بازمانده خشونت را مورد سرزنش قرار دهد و یا مسئولیت حمله یا اعمال خشونت را متوجه آنها کند، اجتناب کند.
٣. افرادی که از اعمال اینگونه خشنونت رنج می برند نمی خواهند به عنوان قربانی توصیف شوند مگر آنکه خود از این واژه استفاده کنند. استفاده از واژه خاص می تواند مضر باشد، واژه دقیقتری که می تواند واقعیت فرد رنج کشیده را توصیف کند، «بازمانده» است.
۴. گزارش حساس به معنی اطمینان از این است که تماس با هدف مصاحبۀ رسانه ای، نیازهای بازماندگان خشونت را مورد ملاحظه قرار دهد. یک مصاحبه کنندۀ زن باید در دسترس باشد و محیط مصاحبه باید همیشه امن و خصوصی باشد، به این معنا که ممکن است یک شرم اجتماعی در این باره وجود داشته باشد. رسانه ها باید هر تمهیداتی که باعث جلوگیری از مواجهه مصاحبه شونده با سوء استفاده بیشتر شود، انجام دهند. این شامل اجتناب از اقداماتی است که ممکن است کیفیت زندگی و یا جایگاه آنها را در جامعه تحت تأثیر قرار دهد.
۵ . با بازماندگان خشونت با احترام رفتار کنید. برای روزنامه نگاران این به معنای احترام به حریم خصوصی است، ارائه اطلاعات دقیق و کامل در مورد موضوعاتی در مصاحبه مورد پوشش قرار می گیرد، و همچنین نحوه گزارش شدن آن. بازماندگان حق دارند پاسخ دادن به هر گونه سؤال را رد کنند یا بیشتر از آنکه راحت باشند از آنها تقاضای افشاء شود. روزنامه نگاران باید خود را برای تماس بعدی در دسترس قرار دهند؛ ارائه جزئیات تماس به مصاحبه شونده اطمینان حاصل خواهد کرد که آنها می توانند در صورت تماس با آنها در صورت تمایل یا لازم اقدام کنند.
۶. از آمار و اطلاعات با زمینۀ اجتماعی برای قرار دادن حادثه در چارچوب خشونتِ جامعه، یا تنش در آن، استفاده کنید. خوانندگان و مخاطبان رسانه ها باید از واقعیات بزرگتر (تصویر کلی) مطلع شوند. نظر کارشناسان خشونت علیه زنان، مانند مرکز DART، درک عمیقتر را با ارائه اطلاعات مرتبط و مفید افزایش می دهد. این امر همچنین تضمین می کند که رسانه ها هرگز این احساس را نخواهند داد که خشونت علیه زنان یک فاجعه غیر قابل توضیح است که نمی تواند حل شود.
٧. کل داستان را بگویید: گاهی رسانه ها حوادث خاص را شناسایی و روی جنبه های غم انگیز آن تمرکز می کنند، اما خبرنگاران به خوبی می دانند که سوءاستفاده ممکن است بخشی از یک مشکل اجتماعی دیرینه، درگیری مسلحانه یا بخشی از تاریخ جامعه باشد.
۸. حفظ محرمانه بودن: رسانه ها و روزنامه نگاران به عنوان بخشی از وظیفه حفاظتی شان مسئولیت اخلاقی دارند که از نشر یا اسامی ناشران و یا مکان های مشخصی که به هر وجه می تواند به ایمنی و امنیت قربانیان و یا شاهدان آسیب برساند، خودداری کنند. این موضوع مخصوصا زمانی مهم است که افراد مسئول خشونت، پلیس، یا گروه های درگیر، یا عوامل دولت یا حکومت، یا افراد مرتبط با سایر سازمان های بزرگ و قدرتمند باشد.
۹ .استفاده از منابع محلی: رسانه هایی که با متخصصان، گروه های زنان و سازمان ها در محیط ارتباط برقرار می کنند، در مورد تکنیک های مناسب مصاحبه، سوالات و مکان ها، همیشه کار خوب را انجام می دهند و از سوء تفاهم اجتناب می کنند – مانند جاییکه ورود فیلم برداران و گزارشگران مرد به محل سکونت مناسب نیست – که می تواند اسباب خجالت یا خصومت شود. برای خبرنگارانی که در زمینه های خاص فرهنگی خود را آموزش دهند و به آن احترام بگذارند، فضیلت وجود دارد.
١٠. ارائۀ اطلاعات مفید: گزارش هایی که شامل جزئیات منابع و مشخصات تماس سازمان های حمایتی محلی و خدماتی است، برای بازماندگان/ شاهدان و خانواده های آنها و دیگرانی که ممکن است تحت تاثیر قرار گیرند، اطلاعات حیاتی و مفید ارائه می کنند.
